برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد یکشنبه، ۱۷ سپتامبر (۲۶ شهریور)، اعلام کرد که به ‌دلیل چند دهه جنگ، شرایط دشوار اقتصادی و تغییرات اقلیمی، ۱۵ میلیون شهروند افغان هر شب گرسنه می‌خوابند.  

برنامه جهانی غذا در حساب کاربری خود در شبکه ایکس (توییتر) نوشت که به ‌دلیل کمبود شدید بودجه، مجبور شده است کمک‌های خود را به میلیون‌ها شهروند افغانستان متوقف کند.  

در این یادداشت آمده است: «برنامه جهانی غذا پیش از پایان فصل زمستان به یک میلیارد دلار نیاز دارد تا میلیون‌ها خانواده را از زمستان سخت افغانستان نجات دهد.» 

این نهاد وابسته به سازمان ملل در آغاز ماه جاری میلادی نیز گفته بود که به ‌دلیل کمبود کمک‌های جامعه جهانی، سطح کمک‌های خود را کاهش داده و هر ماه فقط به سه میلیون شهروند افغان می‌تواند کمک کند.  

این نهاد همچنین از جامعه جهانی خواسته بود که به بحران بشری در افغانستان بی‌توجه نباشند و در راستای تامین بودجه سازمان ملل متحد برای مهار ناامنی غذایی همکاری کنند.  

در فروپاشی حکومت پیشین افغانستان و تسلط طالبان در ۱۵ اوت ۲۰۲۱، بحران شدید انسانی در افغانستان شکل گرفت و در ادامه، سطح کمک‌های جامعه جهانی نیز به این کشور کاهش یافت.  

حکومت طالبان فشار زیادی برای گردآوری مالیات بر شهروندان وارد می‌کنند، اما توجه چندانی به ضرورت مقابله با بحران گرسنگی ندارند.  

طالبان با ممنوع کردن کار زنان در دفترهای سازمان ملل و نهادهای امدادرسان در افغانستان، باعث خانه‌نشینی هزاران تن از زنان افغان شده‌اند و از سوی دیگر، وضع این گونه محدودیت‌ها، تمایل جامعه جهانی را به کمک‌رسانی به افغانستان کاهش داده است.  

بودجه سازمان ملل متحد و نهادهای امدادرسان برای کمک به مردم افغانستان، در قیاس با سال نخست حاکمیت طالبان، کاهش یافته است و در نتیجه، میلیون‌ها شهروند نیازمند افغانستان از دریافت کمک‌های بشردوستانه محروم شده‌اند.  

در دوران نخست حکومت طالبان در نیمه دوم دهه ۹۰ میلادی در افغانستان، خشکسالی شدیدی رخ داد و به همین دلیل، بسیاری از روستانشینان به کلانشهرها مهاجرت کردند. اینک نیز بیم آن می‌رود که با ادامه سیاست‌های زن‌ستیزانه طالبان و انزوای جهانی این گروه، بحران انسانی کنونی در افغانستان عمیق‌تر شود.  

نکته مهم دیگر نیز این است که نیاز به کمک‌های بشردوستانه در زمستان افزایش می‌یابد و نهادهای امدادرسان نگران کاهش سطح کمک‌ها برای فصل آینده‌اند.  

شمار زیادی از جوانان و نیروی کار افغانستان به ‌دلیل فقر شدید و فقدان کار و امکانات رفاهی، می‌کوشند کشور را ترک کنند و بسیاری از آنان قاچاقی به ایران می‌روند تا با کار کردن در این کشور، بخشی از معاش خانواده‌های خود را در افغانستان تامین کنند.